Passie

Je hoort het regelmatig: “Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt!”

Of op zijn minst: “Ik werk als assurantieadviseur, maar mijn eigenlijke passie is schilderen. Ik ga tot diep in de nacht door en kan er niet mee stoppen!”

Het is iets wat je moet doen, waar je niet zonder kunt, en altijd, wat het leven je ook toewerpt, is er op de achtergrond die passie (voor treinen, tuinieren of trimmen) die je overal doorheen weet te slepen.

Tja.

Vroeger, toen ik nog alle tijd van de wereld had, vulde ik die met schrijven. Als ik niet achter m’n bureau zat, verzon ik wel verhalen in mijn hoofd. Ik had grootse dromen en jaagde er kilo’s papier doorheen. Schrijven was mijn passie.

Maar ik beging een vreselijke zonde. Want ik bleek ook van tekenen te houden. En van lezen en van Midsomer Murders kijken en van naaien, in de zon zitten, tijdschriften, vrouwenrechten, haken, vintage vazen, typemachines, wandelen met de hond, studeren… En ga zo maar door.

Sinds ik moeder ben hou ik vooral erg van slapen. Van ontspannende lectuur. Van samen in de zon een ijsje eten en nog steeds van Midsomer Murders. ‘s Avonds na negenen hou ik eigenlijk nergens meer van, behalve kopjes thee drinken en wachten tot ik naar bed mag. En als ik lees over mensen die de tijd en energie hebben om tot diep in de nacht hun passie te volgen, denk ik met lichte afgunst: die hebben vast geen kleine kinderen.

Zonder passie hoor je er niet bij. Je hebt ofwel een baan die helemaal het einde is, ofwel een suf negen-tot-vijfje waarna je in iedere vrije minuut die je hebt de heerlijkste taarten bakt, dat is ook erg hip. „Volg je passie!” zeggen ze dan. Maar wat doe je als zowel je werkende leven als je sluimerende passie wordt ondergesneeuwd door het geneuzel van het dagelijks leven?

Je bent schrijver, las ik ergens, als je móet schrijven, als dat alles is wat je wilt, en als je maar door gaat, zonder je iets aan te trekken van de buitenwereld. Allemaal prima, maar eerst moet de was nog gedaan, de hond uitgelaten en de belastingaangifte ingediend. En voor je het weet is het alweer ‘s avonds negen uur en wordt automatisch mijn UIT-knopje ingedrukt.

Kennelijk heb ik dus geen passie voor schrijven. En ben ik dus geen schrijver.

Behalve dan dat ik natuurlijk wèl vind dat ik schrijver ben. Diep van binnen. In deeltijd. Met vlagen. Als ik tijd heb. En de boodschappen in huis zijn.

Bij deze gooi ik dus het hele begrip passie het raam uit. De passie is passé. De meesten van ons hobbelen gewoon een beetje voort en daar is niks mis mee. Goed, je komt er natuurlijk niet mee in de Flow. Maar laat dat lekker aan een ander over, dan heb jij ‘s avonds na negenen weer iets ontspannends om te lezen.