Hoe begint men met beginnen…?!
Column: Schuldgevoel
Beeld: www. benjaminbengel.com
Het is stom dat jíj degene bent die parttime moet gaan werken, omdat er door zíjn baas wordt gezegd dat “vier dagen werken echt niet kan in zijn functie.” Terwijl jij dezelfde functie hebt.
Het is stom dat je echt even niks anders te vertellen hebt dan dat je al twee weken niet hebt geslapen en dat er zo’n leuk nieuw speelpleintje om de hoek is.
Voor Benjamin Bengel schreef ik een column over huismoeders, werkende moeders en alles er tussenin. Hoe je het ook doet, we vinden het allemaal weleens behoorlijk stom…
Kinderverhaal: Kerstontbijt
„Mag jij eigenlijk wel kerstontbijten? Of krijg je dan straf ofzo?” vraagt Benjamin aan Avi. Die heeft een ander geloof en viert dus geen kerstmis thuis.
Avi haalt zijn schouders op, „Natuurlijk niet,” zegt hij, „Kerst is toch hartstikke leuk?”
Voor Benjamin Bengel schreef ik een kinderverhaal over een wat uit de hand gelopen kerstontbijt…
Schrijf Top 2000
Al jarenlang geniet ik enorm van de Top 2000 op Radio 2. De gezelligheid van vierentwintig uur per dag live radio in die surrealistische dagen tussen 25 en 31 december, een enorme variatie aan popmuziek en meeblèren met liedjes die je zelden meer op de radio hoort, heerlijk!
Natuurlijk mag je tegenwoordig niet meer ergens onbekommerd van genieten zonder er meteen een politieke overtuiging aan vast te plakken, dus ook hier moet je opeens weer wat van vinden.
Zo voelde ik me echt een beetje bezwaard dat ‘Imagine’ in mijn lijst niet voorkwam (kennelijk betekent dat namelijk dat ik de aanslagen in Parijs niet erg genoeg vind ofzo) en o jee, de minister is boos dat er geen vrouwen in het presentatorenteam zitten; moet ik de uitzending in naam van het feminisme nu gaan boycotten? Verder is de lijst natuurlijk veel te mainstream, is er te weinig aandacht voor het Nederlandse product, en… Nou ja, dat soort bezwaren dus. Fout, fout, helemaal fout, net als kleding kopen bij Primark en lachen om Bill Cosby.
Zucht.
Ik leg dit alles bij deze naast me neer (ik kom toch al zelden bij Primark, heb de Cosby Show al in geen jaren meer gezien en ben sowieso geen fan van Nederlandstalige muziek, mainstream of anderszins) en ga gewoon onbekommerd in de eindejaarsgezelligheid mee, deze keer ook op papier.
Schrijfcoach Hella Kuipers, van Heldenreis.nl, neemt ieder jaar het initiatief tot een Schrijf Top 2000, een aantal schrijfopdrachten naar aanleiding van de Top 2000. Dit jaar is de opdracht het maken van een aantal woordgedichten, naar aanleiding van jouw stemlijst. In de woorden van Hella:
“Schrijf tussen 1 en 31 december voor tussen de één en de tien nummers van jouw top10 een woordgedicht. Dat doe je door de letters van de titel onder elkaar te zetten, en daarmee elke dichtregel te laten beginnen.
I
M
A
G
I
N
E
Het gedicht mag rijmen maar het hoeft niet, het mag ook een soort prozagedicht worden. Als het maar op het liedje slaat, of op jouw gevoel erbij.”
Wat mij betreft een leuke, speelse manier om het jaar schrijvend af te sluiten. Om te beginnen staat onder dit stukje mijn eerste gedicht, naar aanleiding van Fleetwood Macs ‘Tusk’
Nou kun je denken dat ik me er, door zo klein te beginnen, met een Jantje-van-Leien heb afgemaakt, maar ik wil even zeggen dat ik:
A) geen dichter ben, behalve dan dat ik snel en goed Sintgedichten kan maken, die ik:
B) voor dit jaar allemaal nog moet schrijven en dat ik bovendien:
C) verder allemaal enorm lange titels in mijn lijst heb staan (‘Walk me out in the morning dew’ bijvoorbeeld) waar ik me dus nog voldoende in kan vastbijten.
Als je wilt, kun je hier mijn hele stemlijst terugvinden, en, nog veel interessanter, ook mijn schaduwlijst, vol guilty pleasures en ander heerlijks. Ik kan me wel voor m’n kop slaan dat ik alsnog ben vergeten om op ’Strawberry letter 23’ van The Brothers Johnson te stemmen. Ach ja, volgend jaar weer een kans…
———————————————————
Als je ook mee wilt doen aan de Schrijf Top 2000, met of zonder diepere bedoeling of politiek engagement, kun je alle informatie vinden op de site van Heldenreis.
———————————————————
Telkens
Uitzinnig
Sexy en
Kneiterhard
Kinderverhaal: Pepernoten
‘Met een grote zwaai haalt Benjamin een zak met pepernoten tevoorschijn. Hij dacht al dat mama die ergens verstopt had! Dat doet ze ieder jaar. Maar nu is Benjamin natuurlijk al te groot om in de maling te nemen. Hij wist precies waar hij moest zoeken!’
Voor het blog van Benjamin Bengel schreef ik een Sinterklaasverhaal om voor te lezen: Pepernoten.
Kunst? Het zal wel.
Ik moet iets bekennen. Iets waar je niet graag voor uitkomt als je een beetje links-intellectueel bent, een goede opleiding hebt genoten, jezelf weleens creatief ondernemer hebt genoemd en het idee hebt dat je toch net iets meer diepgang hebt dan een kopje koffie. Maar vooruit, bij deze dan:
Ik heb niks met kunst.
Eigenlijk wist ik het al langer. Aan de ene kant had ik vroeger mijn moeder, met geen tien paarden een museum in te krijgen, en aan de andere kant mijn vader, die uit oprechte interesse ieder bordje met beschrijving in het Louvre uitgebreid ging bestuderen, wat mij als tienjarige zowat deed gillen van frustratie en ongeduld. Dus eerlijk is eerlijk, mijn start was niet al te best.
Maar ik ben ertegen om je hele leven op te hangen aan je kindertijd, dus vol goede moed begon ik aan mijn eigen kunstzinnige opvoeding. Ik kocht boeken over impressionisme, keek BBC-documentaires en tuurde al kinnewrijvend naar de Nachtwacht. En toen ik afgelopen weekend in Londen was, ging ik eerst naar het gehypete (5 miljoen bezoekers per jaar!) Tate Modern, waar ik al gapend langs een schijnbaar weergaloze collectie Mark Rothko-schilderijen liep, en daarna naar de aloude National Gallery, waar ik me na een half uur tussen achttiende-eeuwse schilderijen zo verveelde dat ik lekker met koffie en een boek in het café ben gaan zitten.
Laat maar.
Het is aan mij gewoon niet besteed.
En voordat iedereen nou meteen begint te gillen over diepere betekenissen, stille proteststemmen in tijden van onrust en het belang van een expressieve kijk op de maatschappij: rustig maar, dat vind ik heus ook allemaal. Rationeel gezien draag ik de kunsten een warm hart toe. Ik zie ook wel dat Rembrandt goed kon tekenen en dat de zonnebloemen van Van Gogh anders bloeien dan alle andere. Maar het doet me persoonlijk gewoon niks en ik ga vanaf nu ook niet meer doen alsof dat wel zo is.
Ik houd van functioneel, van een mooi art deco servies of een bijzonder geweven tapijt, een knap gemaakte stoel of trapleuning. In het Londense Victoria & Albertmuseum heb ik dan ook een paar uur zielsgelukkig rondgelopen (hoewel ik de halve verdieping met siersmeedwerk ook wel weer wat veel van het goede vond).
Maar die in het halfdonker hangende, abstracte rood-blauwe vlakken van Rothko? Nou nee. Volgende keer ga ik wel naar het Londen Transport Museum, lekker functionele treintjes kijken.
The domestic goddess
Ik ben bijna-fulltime huismoeder. Nou zijn er zat mensen die nu direct op hun achterste benen gaan staan en beginnen te blazen over emancipatie, financiële afhankelijkheid en wat dies meer zij, maar daar heb ik vandaag even geen geduld voor. Thuis de boel draaiende houden is een zinvolle tijdsbesteding en daarmee basta.
Ode aan de huismoeder! Ze maakt in, breit truien, poetst blinkend schoon, strijkt overhemden en beddengoed, stooft peren en is een logistiek wonder. Dat is tenslotte haar werk. Toch?
Helaas, helaas.
Het huismoederschap is voor mij enigszins frustrerend. Niet zozeer omdat ik die duffe kantoorruimtes zo mis of een hekel heb aan de speeltuin, maar omdat ik nagenoeg geen enkele huishoudelijke aanleg heb.
De man des huizes wel. Die is netjes, geordend en perfectionistisch. Hij ziet stof, ergert zich aan troep en gooit oude kranten netjes in de papierbak.
Ik ben daarentegen uit heel ander hout gesneden. Hoe het komt is me een raadsel, want mijn drie ouders (twee bio en 1 stief) zijn/waren allemaal erg netjes. Maar ik ben mislukt.
Ik zie geen troep. Ik laat eten dat over de datum is gewoon in de koelkast wegschimmelen. Voor mij is ‘opruimen’ hetzelfde als ‘stapeltjes op de eettafel maken’. Ik laat tassen slingeren en plantjes verwelken en stofzuig pas als de hond echt heel erg verhaart. Ik laat de afwas op het aanrecht staan en het afgehaalde beddengoed in de hoek van de slaapkamer liggen. Ik hou niet van koken, gooi theezakjes in de gootsteen en ben over het algemeen liever lui dan moe.
Mr. Maggie heeft heel wat met mij te stellen.
Staat er dan niks tegenover? Heus wel, al zeg ik het zelf.
Ik kan goed haken (maar laat overal restjes wol slingeren), mijn huis leuk inrichten (maar prop alles wat ik even niet nodig heb lukraak in een kast), eindeloos met mijn dochtertje knutselen en tekenen (maar ruim de krijtjes niet op) en strijk nagenoeg alle kleding (maar niet vaak genoeg, waardoor de stapel strijkgoed tot in de hemel reikt).
Volgens mij zou ik dus wel zo’n ouderwetse, luxe huismoeder kunnen zijn. Zo’n vrouw die je in Agatha Christieboeken ziet, die bloemen schikt en kleedjes borduurt en thee schenkt, maar wel een inwonende nanny heeft en iemand voor de was, het poetsen en het koken. En daardoor dus in haar Dior New Look-jurk beeldig kan staan zijn als manlief (in driedelig pak met gleufhoed) thuis komt uit zijn werk.
Ik ben dus een retro huismoeder. Yes!
Dan ga ik nu maar heel retro de theezakjes uit de gootsteen schrapen.
Kinderverhaal: De Storm
Benjamin krijgt op zijn kop. Hij heeft zijn step ergens neergezet en hij weet niet meer waar. Nu is mama boos.
„Verdorie, Benjamin. Je hebt die step net nieuw. Wees toch eens zuinig op je spullen. Hoe kun je nou vergeten zijn waar hij is?”
Voor het blog van Benjamin Bengel schreef ik een herfstverhaal over Benjamin, de buurvrouw en de tragische ondergang van een rode kool. Het hele verhaal kun je hier lezen.
Passie
Je hoort het regelmatig: “Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt!”
Of op zijn minst: “Ik werk als assurantieadviseur, maar mijn eigenlijke passie is schilderen. Ik ga tot diep in de nacht door en kan er niet mee stoppen!”
Het is iets wat je moet doen, waar je niet zonder kunt, en altijd, wat het leven je ook toewerpt, is er op de achtergrond die passie (voor treinen, tuinieren of trimmen) die je overal doorheen weet te slepen.
Tja.
Vroeger, toen ik nog alle tijd van de wereld had, vulde ik die met schrijven. Als ik niet achter m’n bureau zat, verzon ik wel verhalen in mijn hoofd. Ik had grootse dromen en jaagde er kilo’s papier doorheen. Schrijven was mijn passie.
Maar ik beging een vreselijke zonde. Want ik bleek ook van tekenen te houden. En van lezen en van Midsomer Murders kijken en van naaien, in de zon zitten, tijdschriften, vrouwenrechten, haken, vintage vazen, typemachines, wandelen met de hond, studeren… En ga zo maar door.
Sinds ik moeder ben hou ik vooral erg van slapen. Van ontspannende lectuur. Van samen in de zon een ijsje eten en nog steeds van Midsomer Murders. ‘s Avonds na negenen hou ik eigenlijk nergens meer van, behalve kopjes thee drinken en wachten tot ik naar bed mag. En als ik lees over mensen die de tijd en energie hebben om tot diep in de nacht hun passie te volgen, denk ik met lichte afgunst: die hebben vast geen kleine kinderen.
Zonder passie hoor je er niet bij. Je hebt ofwel een baan die helemaal het einde is, ofwel een suf negen-tot-vijfje waarna je in iedere vrije minuut die je hebt de heerlijkste taarten bakt, dat is ook erg hip. „Volg je passie!” zeggen ze dan. Maar wat doe je als zowel je werkende leven als je sluimerende passie wordt ondergesneeuwd door het geneuzel van het dagelijks leven?
Je bent schrijver, las ik ergens, als je móet schrijven, als dat alles is wat je wilt, en als je maar door gaat, zonder je iets aan te trekken van de buitenwereld. Allemaal prima, maar eerst moet de was nog gedaan, de hond uitgelaten en de belastingaangifte ingediend. En voor je het weet is het alweer ‘s avonds negen uur en wordt automatisch mijn UIT-knopje ingedrukt.
Kennelijk heb ik dus geen passie voor schrijven. En ben ik dus geen schrijver.
Behalve dan dat ik natuurlijk wèl vind dat ik schrijver ben. Diep van binnen. In deeltijd. Met vlagen. Als ik tijd heb. En de boodschappen in huis zijn.
Bij deze gooi ik dus het hele begrip passie het raam uit. De passie is passé. De meesten van ons hobbelen gewoon een beetje voort en daar is niks mis mee. Goed, je komt er natuurlijk niet mee in de Flow. Maar laat dat lekker aan een ander over, dan heb jij ‘s avonds na negenen weer iets ontspannends om te lezen.
30 Day Journal Project
Als je -zoals ik- minder vaak schrijft dan je eigenlijk zou willen, neem dan eens een kijkje op de site van kunstenaar Lisa Sonora.
Naast het maken van schilderijen en het geven van creatieve workshops, houdt Lisa zich veel bezig met creative journaling, oftewel visuele dagboeken. Al twee keer heeft ze een programma samengesteld, bestaande uit quotes, opdrachten en beginzinnen, dat dertig dagen duurt en dat je samen met duizenden anderen, maar toch lekker in je eigen tempo, kunt volgen.
Nou ben ik heus niet te beroerd om eens een gekleurde pen te gebruiken of een stickertje te plakken, maar een toegewijd creative journaler zal ik nooit worden – veel te veel gedoe. Maar de opdrachten in het 30 Day Journal Project kun je ook prima gebruiken als inspiratie voor je eigen dagboek, gedicht of verhaal. En als je ook echt dertig dagen lang meedoet -het loopt altijd gedurende een kalendermaand- heb je mooi elke dag een stok achter de deur om in ieder geval, al is het maar tien minuten, tijd te maken om te schrijven.
Afgelopen augustus deed ik voor het eerst mee, met het thema ‘Root’ en maakte ik keurig en met veel plezier de dertig dagen af. Bij de volgende ronde in januari (thema ‘Flow’) begon ik vol goede moed, maar stortte de hele boel halverwege jammerlijk in elkaar. Ik had nog het voornemen om het later, in mijn eigen tempo, af te maken, maar als je niet meer elke dag boven in je inbox een mailtje ziet verschijnen, verdwijnt de urgentie snel naar de achtergrond. Ach ja.
Geen idee wanneer er weer een volgende ronde van het 30 Day Journal Project komt, maar hou het in de gaten en doe een keer mee, want het is echt de moeite waard!
Maggie's Pen 